ಮನೆಯ ಹಿಂದಿನ ಡೆಕ್ಕಿನ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ. ಈ ಶರಟು ಸರಿಯಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಾ ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ, ಮಗಳು. ಪುಸ್ತಕದ ಹಿಂಬದಿಯ ಹೊದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಇರುವ ಚಿತ್ರವಾದರೆ ಅದು ಚೆನ್ನಾಗಿರಬೇಕು. ಯಾವುದೋ ಸಾಪ್ತಾಹಿಕಕ್ಕಲ್ಲವಾ, ಒಂದು ದಿನ ಇರೋದು ತಾನೇ. ಅದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಕಷ್ಟಯಾಕೆ?, ಬೇಗ ಮುಗಿಸಿ ಎಂದು ಹೆಂಡತಿ ಅವಸರ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಬಕ್ಕತಲೆಯವರಿಗೆ ಪ್ರೊಫೈಲೇ ಚಂದ ಎಂದು ಮಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಈಕಡೆ ತಿರುಗಿಸಿ ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಹೊರಗೆ ಬಿಸಿಲು ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ಐದು ಬೇರೆಬೇರೆ ಪೋಸಿನಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಹೇಳಿ, ನಾಲ್ಕು ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಎಸ್ಸೆಲ್ಲಾರ್ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಅದರ ಮಜಾನೇ ಬೇರೆ, ಏಯ್ಮ್ ಅಂಡ್ ಶೂಟ್‌ನ ಹಣೆಬರಹವೇ ಇಷ್ಟು ಎಂದು ತನಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಕೊಡೆಸದಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನೇ ಮೂದಲಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಬಿಸಿಲು ನನ್ನ ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆವರಹನಿಗಳನ್ನು ಪೋಣಿಸುತ್ತದೆ. ತೆಗೆದ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ತಾನೇ ನೋಡಿ ಸಮಾಧಾನವಾಗದೇ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಎರಡು ಜತೆ ಶರಟನ್ನು ತರುತ್ತಾಳೆ. ಬದಲಿಸಿ, ಬದಲಿಸಿ ಮತ್ತೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಫೋಟೋ ಸುಮಾರಾಗಿ ಬಂದಿದೆ, ಎಂದನಿಸುತ್ತದೆ, ನನಗೆ. ಮಗಳೇ ‘ಇದು ಸರಿಯಾಗಿದೆ.’ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಅಪ್‌ಲೋಡ್ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಅದನ್ನು ಕಳಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಮ್ಯಾಗಜೀನಿನಿಂದ ಒಂದು ಇಮೈಲ್ ಬರುತ್ತದೆ. ಬಹಳ ವಿನಮ್ರವಾದ ಪತ್ರ ‘ಸರ್, ನೀವು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿರುವುದೇ ಈ ಫೋಟೋದಿಂದ ಗೊತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಸರ್. ಸ್ವಲ್ಪ ಅಮೆರಿಕಾದ ಬ್ಯಾಕ್‌ಗ್ರೌಂಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ಫೋಟೋ ಕಳಿಸಿ’ ಎಂದಿದೆ. ಅಮೆರಿಕಾದ ಬ್ಯಾಕ್‌ಡ್ರಾಪೆಂದರೆ ಏನು ಎಂದು ಯಾವುದೋ ಕನ್ನಡದ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಪೋರ್ಟಲನ್ನು ತೆಗೆದು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಎಲ್ಲತರದ ಚಿತ್ರಗಳೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಒಬ್ಬಾತ ಸನ್‌ಗ್ಲಾಸಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಇನ್ನೊಬ್ಬಾಕೆ ನಯಾಗಾರ ಜಲಪಾತದ ಮೈಡ್ ಆಫ್ ದ ಮಿಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಒದ್ದೆಯಾಗದಂತೆ ರೈನ್‌ಕೋಟು ಗೌನುಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೂತಿದ್ದಾಳೆ. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ನಾಯಿಮರಿಯ ಜತೆ ಯುನಿವರ್ಸಲ್ ಸ್ಟುಡಿಯೋದ ಮುಂದಿರುವ ಒಂದು ಫೋಟೋವನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬಾಕೆ ಕಳಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಸಿಯರ್ಸ್ ಟವರ್, ಎಂಪೈರ್ ಸ್ಟೇಟ್ ಬಿಲ್ದಿಂಗ್, ಗ್ರಾಂಡ್ ಕೆನ್ಯನ್, ಲಾಸ್ ವೆಗಾಸ್, ಇನ್ನೂ ಇತರೇ ಅಮೆರಿಕಾದ ಸ್ಮಾರಕಗಳು ಇಡೀ ಪೋರ್ಟಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಜತೆಗೇ ಅವರು ಬರೆದ ಕವನಗಳು, ಪ್ರವಾಸದ ಅನುಭವಗಳು, ಕತೆ, ಅಂಕಣ ॒ಇತ್ಯಾದಿ.
ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಕಡೆ ಅಡ್ದಾಡಿದಾಗ ಕುಂವೀಯವರು ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಫೋಟೋ ಕೂಡ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಜಯಂತ ಅಮೆರಿಕಾಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಒಂದು ಜ್ಯಾಕೆಟ್ಟನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅಥಿತಿಯೊಬ್ಬರ ಮನೆಯ ಲಾನಿನ ಮೇಲೆ ಕೂತಿರುವ ಫೋಟೊ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ಬುಲ್ಗಾನಿನ್ ಗಡ್ಡದಿಂದ ಮಿಂಚುತ್ತಿರುವ ಜೋಗಿ, ಮೊಬೈಲನ್ನು ಕಿವಿಗೆ ಹಿಡಿದು ಯಾರದೋ ಜತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುವ ವಸುಧೇಂದ್ರ, ಅಪರ್ಣಾರೊಂದಿಗೆ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಸ್ಕಾರ್ಫ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಯಾವುದೋ ಕೆತ್ತನೆಯ ಕಂಭದ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿರುವ ವಸ್ತಾರೆ, ಮಂಕಿಕ್ಯಾಪಿನಲ್ಲಿ ಚೆಗುವಾರನ ತರ ಕಾಣುವ ದೇವನೂರು ಮಹದೇವ, ಉದ್ದಕೂದಲಿನ ಶ್ರೀರಾಮ್ ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನದೂ ಹೆಸರನ್ನು ಹಾಕಿ ಗೂಗಲ್ ಇಮೇಜಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುತ್ತೇನೆ. ಒಂದೆರಡು ಫೋಟೋಗಳು ಕಾಣುತ್ತವೆ.
ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬಂದು ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುತ್ತೇನೆ. ಈ ಅಮೆರಿಕೆಯ ಬ್ಯಾಕ್‌ಡ್ರಾಪಿನಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಇರುವ ಒಂದೂ ಫೋಟೋ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೋ ಸಣ್ಣ ದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಬರ್ಮ್ಯುಡಾ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕಾಲಮೇಲೆ ಕಾಲು ಹಾಕಿಕೂತಿದ್ದ ಫೋಟೋವನ್ನು ಕಳಿಸುತ್ತೇನೆ. ಈ ಚಿತ್ರದ ಮುಖವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕತ್ತರಿಸಿ ಹಾಕಿ, ಬರ್ಮ್ಯುಡಾ ಬೇಡ ಎಂದು ರಿಪೋರ್ಟರನಿಗೆ ಬರೆದು ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಇಡೀ ಫೋಟೋ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಬರ್ಮ್ಯುಡಾ ಸಮೇತ ಫೋಟೋ ಪ್ರಕಟವಾದದ್ದಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟೇನೂ ಬೇಜಾರಾಗಿಲ್ಲ.
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಹೊಸ ಪ್ರೋಟೋಕಾಲನ್ನು ಮೊಟ್ಟಮೊದಲಿಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಐವತ್ಮೂರರ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬದುಕಿದ್ದಾನೆ. ಆತನ ಮೇಲೆ ಈ ಪ್ರೋಟೋಕಾಲನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಧೈರ್ಯಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಆತನ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆ ನನ್ನದೊಂದು ಸಣ್ಣ ಸಂದರ್ಶನ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ‘Doctor’s perseverance saves local plumber’ ಎನ್ನುವ ಹೆಡ್‌ಲೈನಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನಿಂದ ಉಳಕೊಂಡ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಫೋಟೋವನ್ನು ನನ್ನಕೂಡ ಪ್ರಕಟಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಆ ಪತ್ರಿಕೆ ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಆತನನ್ನೂ ಪತ್ರಿಕೆ ಸಂದರ್ಶಿಸುತ್ತದೆ. ಸಂದರ್ಶನದ ಮಧ್ಯೆ ಆತ ‘ಈ ಭಾರತೀಯ ಡಾಕ್ಟರುಗಳೇ ಹಾಗೆ, ಸುಲಭಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ನೆನಪಿದೆ. ನನಗೆ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಸರ್ಜರಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಭಾರತೀಯ ಡಾಕ್ಟರೊಬ್ಬ ನನಗೆ ಕೇರ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ. ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಕಾಂಪ್ಲಿಕೇಟ್ ಆದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದರು, ನಾನು ಸತ್ತೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಆದರೆ ನನ್ನನ್ನು ಆತ ಸಾಯಲಿಕ್ಕೆ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ’ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ.
ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಆ ಸಂದರ್ಶಕನಿಗೆ ನನ್ನ ಭಾರತೀಯತೆಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವುದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಸುತ್ತ ಏನಾದರೂ ಭಾರತೀಯವಾದದ್ದು ಇದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ನಾನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ‘ನನ್ನ ನೋಡಿದರೆ ಸಾಕು, ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಹೇಳಬಹುದು ನಾನು ಭಾರತೀಯ ಎಂದು.’ ಆದರೆ, ಆತ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ‘ಡಾಕ್ಟರ್, ಭಾರತೀಯ, ನೇಪಲೀಸ್, ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮೆಕ್ಸಿಕನ್ನರು ಕೂಡ ಹೀಗೇ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ’ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ, ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯವಾಗಿರುವುದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಆತನಿಗೆ ಒಂದು ಐಡಿಯಾ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪಿನಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಫೋಟೋ ಆಲ್ಬಮ್ಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಶೆರ್ವಾನಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ನಾನು ಮತ್ತು ಸೀರೆಯುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುವ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯ ಫೋಟೋವನ್ನು ಇಡೀ ಸ್ಕ್ರೀನಿನ ತುಂಬಾ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ. ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ‘ಲೈಫ್ ಆಫ್ ಪೈ’ ಮತ್ತು ಕನ್ನಡದ ಇನ್ನೊಂದೆರಡು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರಿನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುತ್ತಾನೆ. ಏನೋ ಸಮಾಧಾನ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಇಣುಕುತ್ತದೆ.
ಸಲ್ಮಾನ್ ರಶ್ದೀ ತನ್ನ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧ ‘ ಆನ್ ಬೀಯಿಂಗ್ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫ್‌ಡ್’ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಬಂಧದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿರುವ ಈ ಸಾಲುಗಳು ಬಹಳ ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿವೆ. ‘ಈ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಅನ್ನುವ ಕಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಬೇಟೆಯ ಛಾಯೆಯಿದೆ. ನನ್ನಜ್ಜಿಗೆ ಯಾರೂ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಆಕೆಯ ಬಳಿಬರುವುದು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಖಾಸಗೀಭಾಗವನ್ನು ಈ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಕದ್ದುಕೊಂಡಹಾಗೆ ಆಕೆಗೆ ಎಂದೂ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆಕೆ ಕಳಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ಅದು ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರಿನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕುತ್ತದೆ ಎಂದು ಆಕೆ ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿದ್ದಳು. ನನಗನಿಸುತ್ತದೆ, ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಒಂದು ಅಯುಧ, ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯುವ ಕ್ರಿಯೆಯೇ ಬೇಟೆ, ನಾನೇ ಶಿಕಾರಿ. ಫ್ಲಾಶ್ ಹೊಡೆದಾಗ ಗುಂಡು ಹೊಡೆದಂತೆ, ಶಿಕಾರಿ ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ಚಲನೆಯಿಲ್ಲದೆ ನಿಂತಿರುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಪ್ರಿಂಟಾದ ಪೊರ್ಟ್ರಾಯಿಟ್ ಶಿಕಾರಿಯ ಹುಲ್ಲುಹಸೆ ತುಂಬಿದ ತಲೆಯಿದ್ದಂತೆ. ಅದನ್ನು ನೀಟಾಗಿ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ನೇತುಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.’
ಪೋರ್ಟ್ರಾಯಿಟ್ ತೆಗೆಯುವ ಕಲಾವಿದ ತನ್ನ ಮುಂದಿರುವ ಮುಖವನ್ನು ಹೇಗೆ ಸುಂದರಮಾಡಬೇಕೆಂದು, ಅಥವಾ ಭಿನ್ನಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಸಾಹಿತಿಗಳ ಚಿತ್ರವನ್ನು ತೆಗೆಯುವವರಿಗಂತೂ ಇದೊಂದು ಬೇರೆಯೇ ಸವಾಲು. ಸಾಹಿತಿಗಳ ಅಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ವಿಶೇಷವಾದ ಮುಖವನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಲು ಅವರು ಹೊಂಚುಹಾಕುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಯಾವುದೋ ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪಿಟ್ಟನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಿರುವವ ಟಿ ಎನ್ ಸೀತಾರಾಮ್‌ರ ಚಿತ್ರ, ಮೂವಿಕ್ಯಾಮೆರಾದ ಮೂಲಕ ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರು, ನಗುತ್ತಿರುವ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಚಿತ್ರ, ಬೀಡಿ ಸೇದುವ ಶಿವರಾಮಕಾರಂತರ ಚಿತ್ರ ಸ್ಟಡಿರೂಮಿನಲ್ಲಿರುವ ಅವರದೇ ಚಿತ್ರಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ವೈದ್ಯರದ್ದಾದರೆ ಅವರು ಲೈಬ್ರರಿಯಲ್ಲಿ ಕೂತಿರುವ ಚಿತ್ರವೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ವೈದ್ಯರ ಅಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಬೇರೆಯವರಿಗಿದ್ದಂತೆ ಗ್ಲಾಮರ್ರೂ, ಮಣ್ಣಿನವಾಸನೆಯೂ ಅಥವಾ ಫೋಟೋಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಬಹುದಾದ ಯಾವುದೇ ಫೋಟೋಜೆನಿಕ್ ‘ಭಿನ್ನ’ ಛಾಯೆಯೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ನಾನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಧಾರವಾಡ, ಶಿವಮೊಗ್ಗಾದ ಕಡೆ ಯರ ಮನೆಗೆ ಹೋದರೂ ಸರಿ, ಬೊಚ್ಚುಬಾಯಿಯ ತುಂಬಾ ನಗೆ, ತಲೆಗೊಂದು ಸಣ್ಣ ಟೋಪಿ, ಕಿವಿಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಕೂದಲು, ಗುಂಡುಫ್ರೇರೇಮಿನ ಸಣ್ಣಕನ್ನಡಕ, ಕುತ್ತಿಗೆಗೊಂದು ಸಣ್ಣ ಮಫ್ಲರು ಮತ್ತು ಒಂದು ಕರೀಕೋಟಿನ ಚಿತ್ರವೊಂದಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಳಗೆ ಅಂಬಿಕಾತನಯದತ್ತ ಎಂಬ ಸಹಿಯೂ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ನೋಡಿರುವ ಸಾಹಿತಿಯ ಅತಿ ಸುಂದರ ಪೋರ್ಟರೈಟ್ ಅದೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಸರಳ ಸುಂದರ ನಗು, ಸಣ್ಣ ತುಂಟಾಟ, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿನ ಹೊಳಪು ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ಒಂದು ಪ್ರಕಾಂಡ ಕಳೆ ಆ ಚಿತ್ರಕ್ಕಿತ್ತು.
ಈ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಫೋಟೋವನ್ನು ತೆಗೆಯಬೇಕಾದರೆ, ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುವವನಿಗೆ ಇವರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತಿಗೆ ತಾನು ಆದಷ್ಟು ನೈಜತೆಗೆ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದುಕೊಂಡು ಪೋಸುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಾಗ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಒಂದು ಕೃತಕತೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಳಿದುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಈ ಫೋಟೋಗಳು ಇಂತಹ ಕೃತಕತೆಯನ್ನು ಎದ್ದುತೋರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುವಾತನ ದುರಾಸೆ ಅಥವಾ ಸಾಹಿತಿಯ ಪ್ರಚಾರಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದುಬಿಟ್ಟರೆ ವಿಷಯವನ್ನು ತುಂಬಾ ಸರಳೀಕರಿಸಿದ ಹಾಗಾಗುತ್ತದೆ.
ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇನೆ.ಒಂದು ಪುಸ್ತಕಬಿಡುಗಡೆಯ ಸಂದರ್ಭ. ಅಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ಸೇರಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರನೂ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಇಬ್ಬರು ಸಾಹಿತಿಗಳು ನಿಂತು ಮಾತಾಡಹತ್ತಿದಾಗ ಈ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರು ಒಂದು ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಮಾತಾಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಫೋಸು ಕೋಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ‘ಇರಲಿ ಸಾರ್, ನೀವು ಮಾತಾಡಿ. ಹಾಗೇ ನ್ಯಾಚುರಲ್ ಆಗಿ ಕಾಣುತ್ತೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಂದು ಫೋಟೋ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಇವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿದೆ, ತಮ್ಮ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯಲ್ಪಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು. ಆದರೂ ಮಾತಾಡುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾರೆ. ಆ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ಕೃತಕತೆ, ಫೋಸಿನ ಕೃತಕತೆ ಎರಡನ್ನೂ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಬಹಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಸೆರೆಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ನಿರಪಾಯಕಾರಿ ಕ್ರಿಯೆ ತನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಢೋಂಗಿ ಘಟನೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ, ಫೋಟೋಕ್ಕೆಂತಲೇ ನಿಂತು ತೆಗೆಸಿಕೊಂಡಿರುವ (ಅದು ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆಂದು ತೆಗೆದಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದರೂ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಒಂದು ಯರ್ಮುಂಜೆ ರಾಮಚಂದ್ರರವರ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಒಂದೇ ಪಾಸ್‌ಪೋರ್ಟ್ ಫೋಟೋ) ಫೋಟೋಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ನೈಜತೆ ಕಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆದಷ್ಟು ನೈಜವಾಗಿ ಬರಲಿ ಎಂದು ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುವುದೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದೂ ತೆಗೆದಾಗಲೂ ಈ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಫೋಟೋಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಈ ನೈಜತೆ ಕಾಣದೇ ಇರುವುದು ಒಂದು ಐರನಿ. ಸಾಹಿತಿ, ತನ್ನ ಸಾಹಿತಿಯ ಪಟ್ಟವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೋ ಆಗಿ ಪೋಸುಕೊಡುವುದೂ ಮತ್ತು ಈ ಅಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಆಂಬಿಯೆನ್ಸಿನಿಂದ ಆತನ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖದ ಪರಿಚಯವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಅನಿಸಿಕೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಇವುಗಳಿಂದ ಇಡೀ ಕ್ರಿಯೆಯೇ ತನ್ನ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಕಳಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಅಂದರೆ ಫೋಟೋಕ್ಕೂ ಒಂದು ಘನತೆಯಿದೆ. ಪ್ರಪಂಚವೆಲ್ಲ ಡಿಜಿಟಲ್ ಆದಮೇಲೆ, ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ಯಾಮೆರಾದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾದರೂ ಅಷ್ಟು ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಬೇಕಾದನ್ನು ಹಾಕಿ ಬೇಡದದ್ದನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕುವ ಮತ್ತು ಬ್ಲಾಗಿನಿಂದ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ, ಜಾಲದಿಂದ ಜಾಲಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಹಾಕುವ ಸೌಲಭ್ಯವಿರುವ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿಕೊಳ್ಳುವವನಿಗೆ ಅಥವಾ ತನ್ನ ಫೋಟೋವನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ತಾನೇ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವನಿಗೆ ತಾನು ತನ್ನ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ತೋರಿಸುವ ಮುಖ ಇದು ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಕನಿಷ್ಠ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ರಶ್ದೀ ಹೇಳಿದ ಶಿಕಾರಿಯ ತಲೆಯಂತೆ ಎಲ್ಲರ ಚಿತ್ರಗಳೂ ಟ್ರೋಫಿಯಾಗಿ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ.
Tuesday, May 19, 2009
Monday, May 4, 2009
ಎಬಿಸಿಡಿ ಮತ್ತು ಎನ್ನಾರೈ
೧. ಆತ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಮತ್ತು ಬೆಳೆದಿರುವುದು, ಹುಟ್ಟಿದಂದಿನಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಜಿ ಕೂಡ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಇವನ ಕುಟುಂಬದ ಜತೆಗೇ ಇದ್ದಾಳೆ. ಆಕೆಗೆ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಕಾಯಿಲೆ. ಆದರೆ, ಅವಳು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಸಾಯಲು ಸಿದ್ಧಳಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ವಾಪಸ್ಸು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟುರುವ ನೆವದಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಅಲ್ಲಿ ಆತ ಬಂದಿಳಿಯುವುದು ದೆಹಲಿ-೬ (ಚಾಂದನೀ ಚೌಕ)ಕ್ಕೆ. ಅಲ್ಲಿ ಆತ ‘ಚಾಳ್’ ನ ಜನಗಳ ಸಂಬಂಧ, ಪ್ರೀತಿ, ದ್ವೇಷ, ರಗಳೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಪುಳಕಗೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅವರ ಮುಗ್ಧತೆ ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಡುತ್ತಾನೆ, ರಾಮಲೀಲಾ ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ದೇವರುಗಳೂ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ಕೈಮುಗಿದು ನಮಸ್ಕರಿಸುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಬೆರಗಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರ ಜಗಳ, ಮನೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಗೋಡೆ, ಓರಗಿತ್ತಿಯರ ಪ್ರೀತಿ, ಹೆಗಲಮೇಲೆ ‘ಮಸಕ್ಕಲಿ’ಯನ್ನು ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ತಾರಸಿಯ ಮೇಲೆ ಹಾಡುವ ಬಿಟ್ಟೂ ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಸ್ತರದಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ, ಇವು ಯಾವುವೂ ಪೂರಕ್ಕೆ ಪೂರ ಆತನ ಮನಸ್ಸಿನ ಒಳಪದರಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ತೀರ ಭಾವುಕನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ತುಡಿತ ಇದು ತನ್ನದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೂವತ್ತುಸಾವಿರ ಅಡಿಗಳ ಮೇಲಿಂದ ಮುಟ್ಟಿದಂತೆ, ಕೋಲಿನ ಈ ತುದಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ ಮಾತ್ರ ಆತನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಆತ ಇದ್ದಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಈ ಸ್ಥಳೀಯ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಚಲಾವಿನಲಿದ್ದ ಕಾಲಾ ಬಂದರ್ ನ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನನ್ನು ತಾನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಇದು ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
೨. ಆತ ನಾಸಾದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಇಂಜಿನಿಯರ್. ಆತನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆ ಗೌರವ, ಸಂಬಳ ತರುವ ಕೆಲಸವಿದೆ. ಅವನೂ ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ನಂತರ ಒಮ್ಮೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಅಮ್ಮ ‘ಕಾವೇರಿಯಮ್ಮ’ ನನ್ನು ನೋಡಲು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದ ಒಂದು ಕುಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿಯ ಜನಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಸಂತೋಷವನ್ನೂ, ದುಃಖವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸುವ ಸಂದರ್ಭ ಬರುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ನಾಸಾದ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಾಪಸ್ಸು ಇಂಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಬರುವುದೋ ಅಥವಾ ತಾನು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವುದೋ ಅನ್ನುವ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಯಲ್ಲಿ ಒದ್ದಾಡಿ ನಂತರ ಹುಟ್ಟಿದ ಭೂಮಿಯ ಸಲುವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಲ್ಬನ್ನು ಹತ್ತಿಸುವ ಸಣ್ಣ ಕೆಲಸವಾದರೂ ಸರಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಸಾರ್ಥಕ್ಯ ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆಂದು ವಾಪಸ್ಸು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ.
ಚಿತ್ರಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗೆ ಮೊದಲನೆಯ ಕತೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ರಾಕೇಶ್ ಓಮ್‌ಪ್ರಕಾಶ್ ಶರ್ಮಾನ ಡೆಲ್ಲಿ-೬ ಅನ್ನುವ ಚಿತ್ರದ ಕಥೆಯ ಸ್ಥೂಲಹಂದರ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗದೇ ಇರದು, ಹಾಗೆಯೇ ಎರಡನೆಯದು ಕೆಲವುವರ್ಷ ಹಿಂದೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿದ್ದ ಅಶುತೋಶ್ ಗೌರೀಕರನ ‘ಸ್ವದೇಸ್’ ಚಿತ್ರದ ಕತೆ. ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗಿರುವುದೇನೆಂದರೆ ಎರಡೂ ಚಿತ್ರಗಳು ನಮ್ಮ ಸದ್ಯದ ಕಾಳಜಿಗಳಾದ ಜಾಗತೀಕರಣ ಮತ್ತು ಅದರ ಟ್ರಿಕಲ್ ಡೌನ್ ಪರಿಣಾಮ, ರಾಜಕಾರಣ, ಪೋಲೀಸು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಕಲಷದಂತಿರುವ ಧರ್ಮದಂತ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿಟ್ಟು ನೋಡುವುದರ ಜತೆಗೆ ಆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ಏಲಿಯನ್ ಅನ್ನಿಸುವ ಈ ಭಾರತದಿಂದ ಆಚೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವ ಎರಡು ಮನಸ್ಸುಗಳು ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಸೆರೆಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿವೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಎಬಿಸಿಡಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರತ್ಯಯ ಕ್ಲೀಶೆಯಾದದ್ದು. ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುವ ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂಜಾತ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರ ಮಕ್ಕಳಾದ ಎರಡನೇ ಜನಾಂಗವನ್ನು ಅಮೆರಿಕನ್ ಬಾರ್ನ್ ಕನ್‌ಫ್ಯೂಸ್ಡ್ ದೇಸಿಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಈ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಭಾರತವೆಂದರೆ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ತೆಳು ಗ್ರಹೀತಗಳ ಆಗರ. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮಂದಿರುಗಳು ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಪೂಜಿಸುವ ಎಲ್ಲ ದೇವರುಗಳಿಗೂ ಇವರೂ ಕೈಮುಗಿಯುತ್ತಾರೆ. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಅಗಾಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ್ಗೆ ನಡೆಯುವ ಪೂಜೆ,ಪಾರ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ತಾವೂ ಗಾಗ್ರಾ ಚೋಲಿಯನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅಥವಾ ಕುರ್ತ ಶರ್ವಾನಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಐಪಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಿವಿ ಹುದುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕೂತಿರುತ್ತಾರೆ, ಅಥವಾ ‘ನಧೀಂಧೀಂತನಾ’ ಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಅಜ್ಜಿ, ಅಜ್ಜಂದಿರ ಜತೆ ‘ಹೌ ಆರ್ ಯು ಅಜ್ಜಾ’ ಎಂದು ಮಾತಾಡಲು ಬರುತ್ತೆ. ‘ಐ ಡೋಂಟ್ ಲೈಕ್ ಪಾಯಸಾ, ಇಟ್ ಟೇಸ್ಟ್‌ಸ್ ಲೈಕ್ ರೈಸ್ ಪುಡ್ಡಿಂಗ್. ಬಟ್ ಐ ಲವ್ ದಟ್ ಚಿರೋಟಿ ಸ್ಟಫ್’ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರುಗಳಿಗೆ ಇಂಡಿಯಾವೆಂದರೆ, ಟೀವಿಯ ಸಾರೆಗಮಪ ಅಥವಾ ಬೂಗಿ ವೂಗಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು, ಇಂಗ್ಲಿಶ್ ಸಬ್‌ಟೈಟಲ್ಲುಗಳಿರುವ ಬಾಲಿವುಡ್ ಸಿನೆಮಾಗಳು, ಸಮೋಸ ಮತ್ತು ಹಿತ್ತಾಳೆಯ ನಟರಾಜನ ವಿಗ್ರಹ. ಇಂಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಬಾಟಲಿ ನೀರು ಮತ್ತು ಏಸಿಕಾರುಗಳಲ್ಲಿ ಹೋಗಿಬರುವ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು, ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ತಾಜ್‌ಮಹಲ್, ತಂದೂರಿ ಚಿಕನ್ನು. ಈ ನಡುವೆ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಕೆಲವರು ಸ್ಯಟಿಲೈಟ್ ಟೆಲಿವಿಷನ್ ನೋಡಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಬಹುದು.
ಇಂಥ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಚಾಂದಿನಿ ಚೌಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅಲ್ಲಿನ ದೈನಿಕದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಹೇಗಾಗಬಹುದು. ಇವನಿಗೆ ಈ ಹಿಂದೂ, ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಂಬಂಧದ ಅಥವಾ ವೈಷಮ್ಯದ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳಿರಲಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಕುಟುಂಬದ ಇನ್ನಿತರ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯೂ ದಕ್ಕುವುದು ಒಂದು ಪದರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಅವನಿಗೆ ಈ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಂಕಿಯ ( ಈ ಕರಿಮಂಗ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ ಅನ್ನುವ ಅಮೂರ್ತ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೂ) ಪ್ರಕರಣ ಅಷ್ಟು ಸಂಗತವಾಗಿ ಆಗಿ ಆತ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಉಳಕೊಂಡು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಾನೆಂಬುದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಲು ಕೊಂಚ ಕಷ್ಟ. ಇಂದಿರಾನಗರದಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದು, ಬಿಷಪ್ ಕಾಟನ್‌ನಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಯಾವುದೋ ಎನ್‌ಜೀ‌ಓ ಮೂಲಕ ಬಿಜಾಪುರದ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯ ಜೀರ್ಣೋದ್ದಾರಕ್ಕೆ ಹೋದಷ್ಟೇ ಪ್ರಸ್ತುತ. ಅವನಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲವೇ ಅರಿವಿಲ್ಲದಿರುವಾಗ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಆತ ಹುಡುಕುವುದು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಂದಾಗುವ ಕೈಮೈತಟ್ಟುವ ಭೌತಿಕ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ. ಇದನ್ನು ರಾಕೇಶ್ ಓಂಪ್ರಕಾಶ್ ಮೆಹ್ರ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಂಕಿಯ ರೂಪಕದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದ್ದರೂ,ಇದು ಎಷ್ಟೇ ಕ್ಲೀಶೆಯ ಕಲ್ಪನೆಗೂ ಸಿಕ್ಕದೇ ನಂಬಲಿಕಾಗದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಅಭಿಷೇಕನನ್ನು ಜನ ಹೊಡೆದು ಹಣ್ಣುಗಾಯಿ, ನೀರುಗಾಯಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ‘ಓ ಕಮಾನ್’ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಈ ಸುಧಾರಕ ಈ ವೈಷಮ್ಯದ ವಿಕ್ಟಿಮ್ ಅನಿಸದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಅರಿಯಲಾಗದ ಮುಗ್ಧ ಅಥವಾ ಪೆದ್ದ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಅನಿಸಬಹುದು.
ರಾಕೇಶ್ ತಪ್ಪಿರುವುದೇ ಇಲ್ಲಿ. ಈತನಿಗೆ ಕತೆ ಹೇಳುವ ಕಲೆಯಿದೆ. ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಿಕರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ, ಅದನ್ನು ಎಡಿಟ್ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಆತ ನಿಷ್ಣಾತ. ಸಮಕಾಲೀನ ಇಂಡಿಯಾದ ಬೇರೆಬೇರೆ ಮುಖಗಳ ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯ ಪರಿಚಯವೂ ಆತನಿಗಿದೆ. ಈ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಂಕಿ ಅನ್ನುವುದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಅದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಇದೆ ಅನ್ನುವ ಉದಾತ್ತ ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಿಗೆ ದಕ್ಕದಿರುವ ಒಂದು ಅಮೂರ್ತ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಆತ ಮನರಂಜನೆಯ ಮೂಲ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಬಿಡದೇ ಹೇಳಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಸವಾಲನ್ನು ತನಗೆ ತಾನೇ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ಆತ ಹೇಳಿಸುವುದು ಒಬ್ಬ ಎಬಿಸಿಡಿಯಿಂದ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಬರದೇ ಈಗ ಬಂದ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿರುವ ಜನಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಈತ ಅರಿತುಕೊಂಡ ಅಂದರೆ ಅದನ್ನು ನಂಬುವುದು ಹೇಗೆ?
ರಾಕೇಶ್ ಬೆಳೆದದ್ದು ಈ ನೆರೆಹೊರೆಯಲ್ಲಿ. ತಾನು ಬೆಳೆದ ದೆಹಲಿ-೬ ಅನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಜಿಲೇಬಿಯ ಸವಿ ಉಣ್ಣುತಾರೆ, ರಾಮಲೀಲಾದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡು ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತಾರೆ ಅನುವ ಒಂದು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆತ ಚಿತ್ರ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ, ನಿರ್ದೇಶಕ ತನ್ನನ್ನು ತನ್ನ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ಹೊರಗಿನವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸುವ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಜಾಗತಿಕ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಪ್ರೂವ್ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ, ಆದರೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ದಯನೀಯವಾಗಿ ಸೋತು, ಚಿತ್ರ ಇತ್ತ ಭಾರತೀಯರಿಗೂ, ಅತ್ತ ಎನ್ನಾರೈಗಳಿಗೂ ಮತ್ತೆ ಎಬಿಸಿಡಿಗಳಿಗೂ ದಕ್ಕದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಸಂಗೀತ, ದೃಶ್ಯವೈಭವ, ನಟನೆ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲಿಯೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುವ ಈ ಚಿತ್ರ ಒಟ್ಟು ಏನನ್ನೂ ಮೆಸೇಜನ್ನೂ ಕೊಡದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿಯುವುದು ‘ವಾಟ್ ಅ ವೇಸ್ಟ್’ ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಭಾವನೆ.
ಅದೇ ಸ್ವದೇಸ್‌ನಲ್ಲಿನ ನಾಯಕನ ಬೇರುಗಳು ಬಲವಾದದ್ದು. ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಊರೂರುಗಳಲ್ಲಿ, ದೇಶವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಹೋಗಿರುವ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬಿಟ್ಟುಬಂದ ನಮ್ಮ ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಗಳನ್ನು, ತಾಲೂಕುಗಳನ್ನು, ಅಥವಾ ಸಣ್ಣ ಊರುಗಳನ್ನು ನೆನೆಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಈಗ ಪ್ರಪಂಚ ಸಣ್ಣದಾಗಿದೆ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೂ ಅಮೆರಿಕಾಕ್ಕೂ ನಡುವೆ ಏನೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುವವರಿಗೂ ಒಮ್ಮೆ ದೇಶ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಜೀವಿಸತೊಡಗಿದಲ್ಲಿ ಈ ಖಂಡಾಂತರ ದ ವ್ಯತ್ಯಾಸದ ಅರಿವಿದ್ದೇ ಇದೆ. ಈ ಡಯಾಸ್ಪೊರವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಕಾಡುವ, ಕಾಯುವ ಭಾವನೆ ಈ ಮನೆಯ ನೆನಪು. ಎಷ್ಟೇ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಎಂದರೂ ಬಿಡದ ಈ ಮಾಯೆ ಎಲ್ಲರ ಹೃದಯದಲ್ಲೂ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಉರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾವುಕ ಅನ್ನುವಂತ ಮಾತಿರಬಹುದು, ಇದು- ಎಂಥ ಕಾರಣದಿಂದ ಊರನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಂದವನೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ವಾಪಸ್ಸು ಊರಿಗೆ ವಾಪಸಾಗುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಬಹಳ ಜನರಿಗೆ ಈ ವಾಪಸಾಗುವಿಕೆ ಕನಸೇ ಇರಬಹುದು. ಇದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ಉಪಾಯವೆಂದರೆ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯತ್ತ ಮುಖವನ್ನೇ ಮಾಡದಿರುವುದು. ಅಂದರೆ, ಊರುಬಿಟ್ಟವರು ವಾಪಸ್ಸು ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೇ ಊರಿಗೇ ಹೋಗದಿದ್ದರೆ, ಆಗ ಇರುವ ಊರಲ್ಲೇ ಬಿಳಲು ಬಿಟುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಸ್ಥವಾಗಿ ನೆಲಸಿಬಿಡಬಹುಸು ಅನ್ನುವ ವಿಶ್‌ಫುಲ್ ಆಲೋಚನೆಯೂ ಇರಬಹುದು. ಗೌರೀಕರನ ಸ್ವದೇಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಗುವುದೂ ಹೀಗೆಯೇ. ಈ ನಾಯಕ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೋಗದೇ ಇದ್ದರೂ ಈಗ ಯಾವುದೋ ಕಾರಣದಿಂದ ಹೋದಾಗ, ಅತನಿಗೆ ದೇಜಾವೂ ರೀತಿ ಅಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ತನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಾಗಿ ಕಾಣತೊಡಗುತ್ತದೆ. ನಾಸಾದ ವಿಜ್ಞಾನಿಯೊಬ್ಬ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಕರೆಂಟು ಕೊಡಿಸಲು ಬಂದ ಅನ್ನುವ ತೀರ ಬಾಲಿಶ ರೂಪಕವೂ ನಿಜವೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ನಾವ್ಯಾರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸದೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಶುತೋಶನ ಶಾರೂಕಿನಲ್ಲಿ ಇಂದಿನ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನೂ, ಊರು ಬಿಟ್ಟ ನಮ್ಮನ್ನು, ಬೇರುಗಳನ್ನು ಕಳಕೊಂಡ ನಮ್ಮನ್ನು, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವಾಪಸ್ಸು ಹೋಗುವ ದೈರ್ಯವಿರುವ ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬದುಕಬಹುದಾದ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಕಂಡು ಖುಷಿಪಡುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೇ ಹೊಡೆತ ತಿಂದು ಒದ್ದಾಡುವ ಅಭಿಷೇಕ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿ ಕಂಡು ನಿರಾಶೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾನೆ.
ರಾಕೇಶ್ ಓಮ್‌ಪ್ರಕಾಶ್ ಶರ್ಮಾನ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಗ್ರಹೀತ ಮತ್ತು ಅದರ ಮಂಡನವನ್ನು ಕೊಂಚ ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಈತ ಈ ಏಬಿಸಿಡಿಯ ಏಲಿಯನ್ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳುವುದು ತಪ್ಪಾಗಬಹುದೇನೋ.. ಎಬಿಸಿಡಿ ಅಂದರೆ ಬರೇ ಇಂಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಕಕ್ಕಸ್ಸಿಗೆ ಹೋಗದೇ, ಬಾಟಲಿಯ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿಯುವ ಹೊರರೂಪವನ್ನಷ್ಟೇ ಆತ ಚಿತ್ರಿಸಿಲ್ಲ. ಅಭಿಷೇಕನ ಈ ಅಂಡರ್‍ಪ್ಲೇಡ್ ನಟನೆಯಲ್ಲಿ ಅವನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಮತ್ತು ಅದರ ಹೊರಪದರದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆತನಿಗೆ ದಕ್ಕುವ ಇಂಡಿಯಾದ ಚಿತ್ರಣವಿದೆ. ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೃಶ್ಯವಿದೆ. ಅಭಿಷೇಕ ತನ್ನ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಸೀರಿಯಸ್ ಎಂದು ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ದೆಹಲಿಯ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ರಸ್ತೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಹಸು ಕರುವನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದೆ. ಈ ಪವಿತ್ರ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡಲು ಇಡೀ ಜನಸ್ತೋಮ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ನಿಂತಿದ್ದು ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜ್ಯಾಮ್ ಆಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಕಂದು ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದ ಈ ಅಭಿಷೇಕ ಬಚ್ಚನ್ ಹೋಗಿ ತನ್ನ ತುರ್ತನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳಿ ಸಫಲವಾಗದೇ ಎಲ್ಲರ ಮೇಲೆ ಕೂಗಾಡಲು ತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಇವನಿಗಾಶ್ಚರ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಅವನಜ್ಜಿಯೇ ವಾಹನದಿಂದ ಎದ್ದುಬಂದು ಆ ಹಸುವನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುತ್ತಾಳೆ. ಈ ವಿಷಯ ವೈಪರೀತ್ಯಕ್ಕ ತರ್ಕಾತೀತವಾದ ಈ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ವಿಸ್ಮಯದ ನಗುವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅಥವಾ ‘ಅಮೇಜಿಂಗ್ ಅಥವಾ ಹಾರಿಬಲ್’ ಎಂಬ ವಿವರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಘಟನೆಯ ಜತೆಗಿನ ಅವನ ಪ್ರಸ್ತುತತೆ ಮುಕ್ತಾಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಜಾಗತೀಕರಣದ ಉಪೋತ್ಪನ್ನವಾದ ವಲಸೆಯಿಂದ ನಮಗೆ ದಕ್ಕಿರುವ ಎರಡು ಪಡಿಕಟ್ಟುಗಳಾದ ಈ ಮೊದಲ ಮತ್ತು ಎರಡನೇ ಜನಾಂಗದ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಅಮೇಜಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಹಾರಿಬಲ್ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ತಾನು ಬೆಳೆದ ಊರನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಹಪಾಪಿಗೊಳ್ಳುವ ಜೀವಗಳಿದ್ದಾವೆ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೇರೊಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೇ ತಮ್ಮದರಲ್ಲಿಯೂ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ತಮಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಗೊಂದಲಪಡುತ್ತಿರುವ ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ಮೊದಲ ಜನಾಂಗವೂ ಇದೆ. ಇವು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮನ್ನು ನೋಡಿ, ತಾನು ಇಪ್ಪತ್ತುವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಓಡಿಯಾಡಿದ, ಕುಂಟೋಬಿಲ್ಲೆಯಾಡಿದ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ಇಂದು ದಾಟಲು ಪರದಾಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಈ ಪರದಾಟವನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನೋಡಿ, ‘ಅಮೇಜಿಂಗ್ ದಟ್ ಯು ಡು ದಿಸ್ ನೌ. ಯು ಡಿಡ್ ಗ್ರೋ ಅಪ್ ಹಿಯರ್’ ಅನ್ನುವ ಮಗಳ ವಿಸ್ಮಯಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಕುಚೇಷ್ಟೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡಲಾಗದ ಸಂಕಟವಿದೆ.
ಬೇರೆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳದವರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲವೇ ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶೆ ಬರಬಹುದು (ಸೋನಿಯಾ ಗಾಂಧಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಕಿಟೆಲ್ ಅಥವಾ ಹಿಗಿನ್ಸ್‌ರ ಉದಾಹರಣೆಯು ನಮಗೆ ಸಿಗಬಹುದು) ಇವರಿಗೆ ವಲಸೆ ಅಥವಾ ಇಂಡಿಯಾ ಕೇವಲ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಿಂತ, ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದ ಜೀವನಶೈಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಜಾಕೀರ್ ಹುಸೇನ್ ಅಥವಾ ಪಂಡಿತ್ ರವಿಶಂಕರ್‌ಗೆ ಕ್ಯಾಲೊಫೋರ್ನಿಯಾ ಆಗಲೀ ಬಾಂಬೆಯಾಗಲೀ ಬೇರೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನೋರಾ ಜೋನ್ಸ್ ಮತ್ತು ಅನೂಷ್ಕಾ ಇಬ್ಬರೂ ಬೇರೆ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ, ಇವು ಯಾವುವೂ ಪೂರಕ್ಕೆ ಪೂರ ಆತನ ಮನಸ್ಸಿನ ಒಳಪದರಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ತೀರ ಭಾವುಕನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ತುಡಿತ ಇದು ತನ್ನದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೂವತ್ತುಸಾವಿರ ಅಡಿಗಳ ಮೇಲಿಂದ ಮುಟ್ಟಿದಂತೆ, ಕೋಲಿನ ಈ ತುದಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ ಮಾತ್ರ ಆತನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಆತ ಇದ್ದಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಈ ಸ್ಥಳೀಯ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಚಲಾವಿನಲಿದ್ದ ಕಾಲಾ ಬಂದರ್ ನ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನನ್ನು ತಾನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಇದು ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
೨. ಆತ ನಾಸಾದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಇಂಜಿನಿಯರ್. ಆತನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆ ಗೌರವ, ಸಂಬಳ ತರುವ ಕೆಲಸವಿದೆ. ಅವನೂ ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ನಂತರ ಒಮ್ಮೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಅಮ್ಮ ‘ಕಾವೇರಿಯಮ್ಮ’ ನನ್ನು ನೋಡಲು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದ ಒಂದು ಕುಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿಯ ಜನಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಸಂತೋಷವನ್ನೂ, ದುಃಖವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸುವ ಸಂದರ್ಭ ಬರುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ನಾಸಾದ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಾಪಸ್ಸು ಇಂಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಬರುವುದೋ ಅಥವಾ ತಾನು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವುದೋ ಅನ್ನುವ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಯಲ್ಲಿ ಒದ್ದಾಡಿ ನಂತರ ಹುಟ್ಟಿದ ಭೂಮಿಯ ಸಲುವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಲ್ಬನ್ನು ಹತ್ತಿಸುವ ಸಣ್ಣ ಕೆಲಸವಾದರೂ ಸರಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಸಾರ್ಥಕ್ಯ ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆಂದು ವಾಪಸ್ಸು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ.
ಚಿತ್ರಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗೆ ಮೊದಲನೆಯ ಕತೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ರಾಕೇಶ್ ಓಮ್‌ಪ್ರಕಾಶ್ ಶರ್ಮಾನ ಡೆಲ್ಲಿ-೬ ಅನ್ನುವ ಚಿತ್ರದ ಕಥೆಯ ಸ್ಥೂಲಹಂದರ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗದೇ ಇರದು, ಹಾಗೆಯೇ ಎರಡನೆಯದು ಕೆಲವುವರ್ಷ ಹಿಂದೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿದ್ದ ಅಶುತೋಶ್ ಗೌರೀಕರನ ‘ಸ್ವದೇಸ್’ ಚಿತ್ರದ ಕತೆ. ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗಿರುವುದೇನೆಂದರೆ ಎರಡೂ ಚಿತ್ರಗಳು ನಮ್ಮ ಸದ್ಯದ ಕಾಳಜಿಗಳಾದ ಜಾಗತೀಕರಣ ಮತ್ತು ಅದರ ಟ್ರಿಕಲ್ ಡೌನ್ ಪರಿಣಾಮ, ರಾಜಕಾರಣ, ಪೋಲೀಸು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಕಲಷದಂತಿರುವ ಧರ್ಮದಂತ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿಟ್ಟು ನೋಡುವುದರ ಜತೆಗೆ ಆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ಏಲಿಯನ್ ಅನ್ನಿಸುವ ಈ ಭಾರತದಿಂದ ಆಚೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವ ಎರಡು ಮನಸ್ಸುಗಳು ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಸೆರೆಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿವೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಎಬಿಸಿಡಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರತ್ಯಯ ಕ್ಲೀಶೆಯಾದದ್ದು. ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುವ ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂಜಾತ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರ ಮಕ್ಕಳಾದ ಎರಡನೇ ಜನಾಂಗವನ್ನು ಅಮೆರಿಕನ್ ಬಾರ್ನ್ ಕನ್‌ಫ್ಯೂಸ್ಡ್ ದೇಸಿಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಈ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಭಾರತವೆಂದರೆ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ತೆಳು ಗ್ರಹೀತಗಳ ಆಗರ. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮಂದಿರುಗಳು ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಪೂಜಿಸುವ ಎಲ್ಲ ದೇವರುಗಳಿಗೂ ಇವರೂ ಕೈಮುಗಿಯುತ್ತಾರೆ. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಅಗಾಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ್ಗೆ ನಡೆಯುವ ಪೂಜೆ,ಪಾರ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ತಾವೂ ಗಾಗ್ರಾ ಚೋಲಿಯನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅಥವಾ ಕುರ್ತ ಶರ್ವಾನಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಐಪಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಿವಿ ಹುದುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕೂತಿರುತ್ತಾರೆ, ಅಥವಾ ‘ನಧೀಂಧೀಂತನಾ’ ಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಅಜ್ಜಿ, ಅಜ್ಜಂದಿರ ಜತೆ ‘ಹೌ ಆರ್ ಯು ಅಜ್ಜಾ’ ಎಂದು ಮಾತಾಡಲು ಬರುತ್ತೆ. ‘ಐ ಡೋಂಟ್ ಲೈಕ್ ಪಾಯಸಾ, ಇಟ್ ಟೇಸ್ಟ್‌ಸ್ ಲೈಕ್ ರೈಸ್ ಪುಡ್ಡಿಂಗ್. ಬಟ್ ಐ ಲವ್ ದಟ್ ಚಿರೋಟಿ ಸ್ಟಫ್’ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರುಗಳಿಗೆ ಇಂಡಿಯಾವೆಂದರೆ, ಟೀವಿಯ ಸಾರೆಗಮಪ ಅಥವಾ ಬೂಗಿ ವೂಗಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು, ಇಂಗ್ಲಿಶ್ ಸಬ್‌ಟೈಟಲ್ಲುಗಳಿರುವ ಬಾಲಿವುಡ್ ಸಿನೆಮಾಗಳು, ಸಮೋಸ ಮತ್ತು ಹಿತ್ತಾಳೆಯ ನಟರಾಜನ ವಿಗ್ರಹ. ಇಂಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಬಾಟಲಿ ನೀರು ಮತ್ತು ಏಸಿಕಾರುಗಳಲ್ಲಿ ಹೋಗಿಬರುವ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು, ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ತಾಜ್‌ಮಹಲ್, ತಂದೂರಿ ಚಿಕನ್ನು. ಈ ನಡುವೆ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಕೆಲವರು ಸ್ಯಟಿಲೈಟ್ ಟೆಲಿವಿಷನ್ ನೋಡಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಬಹುದು.
ಇಂಥ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಚಾಂದಿನಿ ಚೌಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅಲ್ಲಿನ ದೈನಿಕದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಹೇಗಾಗಬಹುದು. ಇವನಿಗೆ ಈ ಹಿಂದೂ, ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಂಬಂಧದ ಅಥವಾ ವೈಷಮ್ಯದ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳಿರಲಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಕುಟುಂಬದ ಇನ್ನಿತರ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯೂ ದಕ್ಕುವುದು ಒಂದು ಪದರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಅವನಿಗೆ ಈ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಂಕಿಯ ( ಈ ಕರಿಮಂಗ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ ಅನ್ನುವ ಅಮೂರ್ತ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೂ) ಪ್ರಕರಣ ಅಷ್ಟು ಸಂಗತವಾಗಿ ಆಗಿ ಆತ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಉಳಕೊಂಡು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಾನೆಂಬುದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಲು ಕೊಂಚ ಕಷ್ಟ. ಇಂದಿರಾನಗರದಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದು, ಬಿಷಪ್ ಕಾಟನ್‌ನಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಯಾವುದೋ ಎನ್‌ಜೀ‌ಓ ಮೂಲಕ ಬಿಜಾಪುರದ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯ ಜೀರ್ಣೋದ್ದಾರಕ್ಕೆ ಹೋದಷ್ಟೇ ಪ್ರಸ್ತುತ. ಅವನಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲವೇ ಅರಿವಿಲ್ಲದಿರುವಾಗ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಆತ ಹುಡುಕುವುದು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಂದಾಗುವ ಕೈಮೈತಟ್ಟುವ ಭೌತಿಕ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ. ಇದನ್ನು ರಾಕೇಶ್ ಓಂಪ್ರಕಾಶ್ ಮೆಹ್ರ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಂಕಿಯ ರೂಪಕದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದ್ದರೂ,ಇದು ಎಷ್ಟೇ ಕ್ಲೀಶೆಯ ಕಲ್ಪನೆಗೂ ಸಿಕ್ಕದೇ ನಂಬಲಿಕಾಗದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಅಭಿಷೇಕನನ್ನು ಜನ ಹೊಡೆದು ಹಣ್ಣುಗಾಯಿ, ನೀರುಗಾಯಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ‘ಓ ಕಮಾನ್’ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಈ ಸುಧಾರಕ ಈ ವೈಷಮ್ಯದ ವಿಕ್ಟಿಮ್ ಅನಿಸದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಅರಿಯಲಾಗದ ಮುಗ್ಧ ಅಥವಾ ಪೆದ್ದ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಅನಿಸಬಹುದು.
ರಾಕೇಶ್ ತಪ್ಪಿರುವುದೇ ಇಲ್ಲಿ. ಈತನಿಗೆ ಕತೆ ಹೇಳುವ ಕಲೆಯಿದೆ. ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಿಕರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ, ಅದನ್ನು ಎಡಿಟ್ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಆತ ನಿಷ್ಣಾತ. ಸಮಕಾಲೀನ ಇಂಡಿಯಾದ ಬೇರೆಬೇರೆ ಮುಖಗಳ ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯ ಪರಿಚಯವೂ ಆತನಿಗಿದೆ. ಈ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಂಕಿ ಅನ್ನುವುದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಅದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಇದೆ ಅನ್ನುವ ಉದಾತ್ತ ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಿಗೆ ದಕ್ಕದಿರುವ ಒಂದು ಅಮೂರ್ತ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಆತ ಮನರಂಜನೆಯ ಮೂಲ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಬಿಡದೇ ಹೇಳಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಸವಾಲನ್ನು ತನಗೆ ತಾನೇ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ಆತ ಹೇಳಿಸುವುದು ಒಬ್ಬ ಎಬಿಸಿಡಿಯಿಂದ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಬರದೇ ಈಗ ಬಂದ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿರುವ ಜನಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಈತ ಅರಿತುಕೊಂಡ ಅಂದರೆ ಅದನ್ನು ನಂಬುವುದು ಹೇಗೆ?
ರಾಕೇಶ್ ಬೆಳೆದದ್ದು ಈ ನೆರೆಹೊರೆಯಲ್ಲಿ. ತಾನು ಬೆಳೆದ ದೆಹಲಿ-೬ ಅನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಜಿಲೇಬಿಯ ಸವಿ ಉಣ್ಣುತಾರೆ, ರಾಮಲೀಲಾದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡು ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತಾರೆ ಅನುವ ಒಂದು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆತ ಚಿತ್ರ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ, ನಿರ್ದೇಶಕ ತನ್ನನ್ನು ತನ್ನ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ಹೊರಗಿನವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸುವ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಜಾಗತಿಕ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಪ್ರೂವ್ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ, ಆದರೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ದಯನೀಯವಾಗಿ ಸೋತು, ಚಿತ್ರ ಇತ್ತ ಭಾರತೀಯರಿಗೂ, ಅತ್ತ ಎನ್ನಾರೈಗಳಿಗೂ ಮತ್ತೆ ಎಬಿಸಿಡಿಗಳಿಗೂ ದಕ್ಕದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಸಂಗೀತ, ದೃಶ್ಯವೈಭವ, ನಟನೆ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲಿಯೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುವ ಈ ಚಿತ್ರ ಒಟ್ಟು ಏನನ್ನೂ ಮೆಸೇಜನ್ನೂ ಕೊಡದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿಯುವುದು ‘ವಾಟ್ ಅ ವೇಸ್ಟ್’ ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಭಾವನೆ.
ಅದೇ ಸ್ವದೇಸ್‌ನಲ್ಲಿನ ನಾಯಕನ ಬೇರುಗಳು ಬಲವಾದದ್ದು. ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಊರೂರುಗಳಲ್ಲಿ, ದೇಶವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಹೋಗಿರುವ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬಿಟ್ಟುಬಂದ ನಮ್ಮ ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಗಳನ್ನು, ತಾಲೂಕುಗಳನ್ನು, ಅಥವಾ ಸಣ್ಣ ಊರುಗಳನ್ನು ನೆನೆಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಈಗ ಪ್ರಪಂಚ ಸಣ್ಣದಾಗಿದೆ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೂ ಅಮೆರಿಕಾಕ್ಕೂ ನಡುವೆ ಏನೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುವವರಿಗೂ ಒಮ್ಮೆ ದೇಶ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಜೀವಿಸತೊಡಗಿದಲ್ಲಿ ಈ ಖಂಡಾಂತರ ದ ವ್ಯತ್ಯಾಸದ ಅರಿವಿದ್ದೇ ಇದೆ. ಈ ಡಯಾಸ್ಪೊರವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಕಾಡುವ, ಕಾಯುವ ಭಾವನೆ ಈ ಮನೆಯ ನೆನಪು. ಎಷ್ಟೇ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಎಂದರೂ ಬಿಡದ ಈ ಮಾಯೆ ಎಲ್ಲರ ಹೃದಯದಲ್ಲೂ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಉರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾವುಕ ಅನ್ನುವಂತ ಮಾತಿರಬಹುದು, ಇದು- ಎಂಥ ಕಾರಣದಿಂದ ಊರನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಂದವನೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ವಾಪಸ್ಸು ಊರಿಗೆ ವಾಪಸಾಗುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಬಹಳ ಜನರಿಗೆ ಈ ವಾಪಸಾಗುವಿಕೆ ಕನಸೇ ಇರಬಹುದು. ಇದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ಉಪಾಯವೆಂದರೆ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯತ್ತ ಮುಖವನ್ನೇ ಮಾಡದಿರುವುದು. ಅಂದರೆ, ಊರುಬಿಟ್ಟವರು ವಾಪಸ್ಸು ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೇ ಊರಿಗೇ ಹೋಗದಿದ್ದರೆ, ಆಗ ಇರುವ ಊರಲ್ಲೇ ಬಿಳಲು ಬಿಟುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಸ್ಥವಾಗಿ ನೆಲಸಿಬಿಡಬಹುಸು ಅನ್ನುವ ವಿಶ್‌ಫುಲ್ ಆಲೋಚನೆಯೂ ಇರಬಹುದು. ಗೌರೀಕರನ ಸ್ವದೇಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಗುವುದೂ ಹೀಗೆಯೇ. ಈ ನಾಯಕ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೋಗದೇ ಇದ್ದರೂ ಈಗ ಯಾವುದೋ ಕಾರಣದಿಂದ ಹೋದಾಗ, ಅತನಿಗೆ ದೇಜಾವೂ ರೀತಿ ಅಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ತನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಾಗಿ ಕಾಣತೊಡಗುತ್ತದೆ. ನಾಸಾದ ವಿಜ್ಞಾನಿಯೊಬ್ಬ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಕರೆಂಟು ಕೊಡಿಸಲು ಬಂದ ಅನ್ನುವ ತೀರ ಬಾಲಿಶ ರೂಪಕವೂ ನಿಜವೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ನಾವ್ಯಾರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸದೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಶುತೋಶನ ಶಾರೂಕಿನಲ್ಲಿ ಇಂದಿನ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನೂ, ಊರು ಬಿಟ್ಟ ನಮ್ಮನ್ನು, ಬೇರುಗಳನ್ನು ಕಳಕೊಂಡ ನಮ್ಮನ್ನು, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವಾಪಸ್ಸು ಹೋಗುವ ದೈರ್ಯವಿರುವ ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬದುಕಬಹುದಾದ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಕಂಡು ಖುಷಿಪಡುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೇ ಹೊಡೆತ ತಿಂದು ಒದ್ದಾಡುವ ಅಭಿಷೇಕ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿ ಕಂಡು ನಿರಾಶೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾನೆ.
ರಾಕೇಶ್ ಓಮ್‌ಪ್ರಕಾಶ್ ಶರ್ಮಾನ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಗ್ರಹೀತ ಮತ್ತು ಅದರ ಮಂಡನವನ್ನು ಕೊಂಚ ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಈತ ಈ ಏಬಿಸಿಡಿಯ ಏಲಿಯನ್ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳುವುದು ತಪ್ಪಾಗಬಹುದೇನೋ.. ಎಬಿಸಿಡಿ ಅಂದರೆ ಬರೇ ಇಂಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಕಕ್ಕಸ್ಸಿಗೆ ಹೋಗದೇ, ಬಾಟಲಿಯ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿಯುವ ಹೊರರೂಪವನ್ನಷ್ಟೇ ಆತ ಚಿತ್ರಿಸಿಲ್ಲ. ಅಭಿಷೇಕನ ಈ ಅಂಡರ್‍ಪ್ಲೇಡ್ ನಟನೆಯಲ್ಲಿ ಅವನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಮತ್ತು ಅದರ ಹೊರಪದರದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆತನಿಗೆ ದಕ್ಕುವ ಇಂಡಿಯಾದ ಚಿತ್ರಣವಿದೆ. ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೃಶ್ಯವಿದೆ. ಅಭಿಷೇಕ ತನ್ನ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಸೀರಿಯಸ್ ಎಂದು ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ದೆಹಲಿಯ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ರಸ್ತೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಹಸು ಕರುವನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದೆ. ಈ ಪವಿತ್ರ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡಲು ಇಡೀ ಜನಸ್ತೋಮ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ನಿಂತಿದ್ದು ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜ್ಯಾಮ್ ಆಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಕಂದು ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದ ಈ ಅಭಿಷೇಕ ಬಚ್ಚನ್ ಹೋಗಿ ತನ್ನ ತುರ್ತನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳಿ ಸಫಲವಾಗದೇ ಎಲ್ಲರ ಮೇಲೆ ಕೂಗಾಡಲು ತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಇವನಿಗಾಶ್ಚರ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಅವನಜ್ಜಿಯೇ ವಾಹನದಿಂದ ಎದ್ದುಬಂದು ಆ ಹಸುವನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುತ್ತಾಳೆ. ಈ ವಿಷಯ ವೈಪರೀತ್ಯಕ್ಕ ತರ್ಕಾತೀತವಾದ ಈ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ವಿಸ್ಮಯದ ನಗುವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅಥವಾ ‘ಅಮೇಜಿಂಗ್ ಅಥವಾ ಹಾರಿಬಲ್’ ಎಂಬ ವಿವರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಘಟನೆಯ ಜತೆಗಿನ ಅವನ ಪ್ರಸ್ತುತತೆ ಮುಕ್ತಾಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಜಾಗತೀಕರಣದ ಉಪೋತ್ಪನ್ನವಾದ ವಲಸೆಯಿಂದ ನಮಗೆ ದಕ್ಕಿರುವ ಎರಡು ಪಡಿಕಟ್ಟುಗಳಾದ ಈ ಮೊದಲ ಮತ್ತು ಎರಡನೇ ಜನಾಂಗದ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಅಮೇಜಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಹಾರಿಬಲ್ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ತಾನು ಬೆಳೆದ ಊರನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಹಪಾಪಿಗೊಳ್ಳುವ ಜೀವಗಳಿದ್ದಾವೆ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೇರೊಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೇ ತಮ್ಮದರಲ್ಲಿಯೂ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ತಮಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಗೊಂದಲಪಡುತ್ತಿರುವ ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ಮೊದಲ ಜನಾಂಗವೂ ಇದೆ. ಇವು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮನ್ನು ನೋಡಿ, ತಾನು ಇಪ್ಪತ್ತುವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಓಡಿಯಾಡಿದ, ಕುಂಟೋಬಿಲ್ಲೆಯಾಡಿದ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ಇಂದು ದಾಟಲು ಪರದಾಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಈ ಪರದಾಟವನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನೋಡಿ, ‘ಅಮೇಜಿಂಗ್ ದಟ್ ಯು ಡು ದಿಸ್ ನೌ. ಯು ಡಿಡ್ ಗ್ರೋ ಅಪ್ ಹಿಯರ್’ ಅನ್ನುವ ಮಗಳ ವಿಸ್ಮಯಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಕುಚೇಷ್ಟೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡಲಾಗದ ಸಂಕಟವಿದೆ.
ಬೇರೆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳದವರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲವೇ ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶೆ ಬರಬಹುದು (ಸೋನಿಯಾ ಗಾಂಧಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಕಿಟೆಲ್ ಅಥವಾ ಹಿಗಿನ್ಸ್‌ರ ಉದಾಹರಣೆಯು ನಮಗೆ ಸಿಗಬಹುದು) ಇವರಿಗೆ ವಲಸೆ ಅಥವಾ ಇಂಡಿಯಾ ಕೇವಲ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಿಂತ, ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದ ಜೀವನಶೈಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಜಾಕೀರ್ ಹುಸೇನ್ ಅಥವಾ ಪಂಡಿತ್ ರವಿಶಂಕರ್‌ಗೆ ಕ್ಯಾಲೊಫೋರ್ನಿಯಾ ಆಗಲೀ ಬಾಂಬೆಯಾಗಲೀ ಬೇರೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನೋರಾ ಜೋನ್ಸ್ ಮತ್ತು ಅನೂಷ್ಕಾ ಇಬ್ಬರೂ ಬೇರೆ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
Subscribe to:
Posts (Atom)
